میثم محجوبی- محمدرضا جوکار
شاید اگر اهل هر شهر دیگری بود، با بیش از دو دهه عملکرد تحسین برانگیز در عرصه ملی و معرفی ده‌ها ستاره به فوتبال کشور، پس از کسب افتخاری بس بزرگ و راه‌یابی به جام جهانی فوتبال نوجوانان، حداقل مراسم بزرگی برایش ترتیب داده بودند. 
مسعود مقیم با وجود سال‌های زیادی که در تیم‌های ملی پایه به‌عنوان استعدادیاب فعالیت دارد، اما هیچ‌گاه از دیار خود دل نکنده؛ او خود را مدیون شیراز و فارس می‌داند و قدرشناس تمام بزرگانی است که در مسیر پیشرفت، یاری‌اش کرده‌اند. او توانسته وظیفه معلمی، شغلی که عاشقانه دوستش دارد را به خوبی ایفا کند و بچه‌های کم‌سن و سال را به نقطه ایده‌آلی در فوتبال برساند. البته که اعتقاد دارد این شهر و کشور سرشار از استعدادهای ناب هستند، اما باید معلم خوبی بالای سرشان باشد تا به نتیجه مطلوب برسانَدشان.
پس از کسب موفقیت بزرگ و راه‌یابی به جام جهانی، افتخار میزبانی از او را در دفتر روزنامه شیرازنوین داشتیم؛ نشستی دوستانه و سه‌ساعته در یک ظهر تابستانی با نام ماندگار فوتبال شیراز، مانند کلاس درسی لذت‌بخش و آموزنده بود.
مقیم با ما درد دل کرد و ما با او؛ صحبت درباره ناکارآمدی‌ها، مفسده‌ها و بی‌احترامی‌ها که همه ما را آزار می‌دهد و دودش به چشم بچه‌های این شهر و استان می‌رود. با وجود حذف آن دسته صحبت‌هایی که بهتر بود رسانه‌ای نشود، باز هم مقدار صحبت‌های مفید این مربی انسان‌ساز آنقدر زیاد بود که بهتر بود همه را در یک شماره روزنامه نگنجانیم. امروز قسمت اول صحبت‌های مسعود مقیم را با یکدیگر مرور می‌کنیم و در دو شماره بعدی نیز ادامه آن را دنبال خواهیم کرد.
 انسان سالم، مجبور است سخت زندگی کند
روزنامه شیرازنوین را از همان سال نخست فعالیتش دنبال می‌کنم؛ شاهد بوده‌ام که چگونه حرکت کرده‌اید، همواره دغدغه‌مند بوده‌اید و علاقه قلبی‌تان به فوتبال شیراز، شما را در این راه قرار داده. این را هم می‌دانم وقتی انسان می‌خواهد درست جلو برود و سالم هم زندگی کند، کمی کار سخت می‌شود؛ اصلاً اعتقاد دارم انسان باید سخت زندگی کند و خود من کسی هستم که سخت زندگی کرده‌ام، خیلی سخت. همین حضور 21 ساله‌ام به‌عنوان استعدادیاب تیم‌های ملی پایه چیزی نیست که به راحتی به دست آمده باشد. هیچ‌کس هم نمی‌تواند ادعا کند که پارتی مسعود مقیم بوده؛ پارتی نهایتاً دو سه سال جواب می‌دهد، نه بیست و یک سال!
من همیشه دوست داشته‌ام یک تکیه‌گاه و ستون باشم برای بازیکنان و مربیان جوان؛ چون کار من معلمی است؛ دوست دارم وقتی با بازیکن صحبت می کنم، احساس آرامش کند. از همان ابتدا به این باور برسد که می‌تواند به آینده‌اش امیدوار باشد و فکر می‌کنم تا حدودی زیادی هم در این کار موفق بوده‌ام و این شاید حاصل همان سخت زندگی کردن باشد.
 نقش مطبوعات همچنان پررنگ است
من معتقدم همان‌طور که در فوتبال اگر بازیکن نباشد مربی معنا ندارد و بالعکس، هر آن چیزی هم که در فوتبال اتفاق می‌افتد، وقتی رسانه‌ای نشود انگار اتفاق نیفتاده؛ یعنی کار بازیکن و مربی هم بی‌معنی می‌شود. همه این چیزها برای اینکه از فوتبال لذت ببریم، لازم و ملزوم یکدیگرند؛ رسانه از همان ابتدا نقش بزرگی در رسیدن فوتبال به اینجا داشته، به خصوص در زمینه ترویج فوتبال. حالا که دیگر سال‌هاست فوتبال تبدیل به صنعت شده و نیاز به تبلیغات دارد و نقش نشریات و خبرگزاری‌ها خیلی پررنگ است. حتی با ظهور فضای مجازی، باز هم برخی مطبوعات جایگاه خود را حفظ کرده‌اند و نقش کلیدی خود را ایفا می‌کنند. ضمن اینکه نوشته‌های همین مطبوعات است که در فضای مجازی به شکل گسترده‌ای دست به دست شده و جریان‌سازی می‌کند. بنابراین اگر کسی می‌خواهد این نقش را کمرنگ جلوه بدهد، بی‌انصافی کرده است.
در مراسم روز ورزشی‌نویسان هم فکر می‌کنم این وظیفه اهالی فوتبال بود که از اهالی رسانه تقدیر کنند؛ آن یک روز، متعلق به خبرنگاران ورزشی بود و ما باید از این عزیزان تشکر می‌کردیم که من به نوبه خودم پیام تبریک و قدردانی را برای خبرنگاران شیرازی ارسال کردم.
 پوشش فوتبال پایه، انگیزه‌ها را دوچندان می‌کند
می‌بینم که در روزنامه شیرازنوین به فوتبال پایه بهای زیادی داده می‌شود؛ با بازیکنان و مربیان جوان و نوجوان مصاحبه می‌شود و این چیزها خیلی در آینده این عزیزان نقش دارد. شما هم وظیفه خطیری دارید؛ شمایی که باید دقت داشته باشید که قلمتان باعث بی‌اعتمادی خانواده‌ها به فضای ورزش نشود؛ چه بسا با حرف شما، خانواده‌ای از حضور فرزندش در فضای ورزش دلسرد شود و در نتیجه، بچه از فضای ناسالمی سر در بیاورد. پوشش مسابقات فوتبال پایه انگیزه زیادی در بازیکنان و مربیان جوان ایجاد می‌کند. در زمان بازی ما هم این اتفاق توسط برخی روزنامه‌ها رخ می داد و بسیار اثرگذار بود؛ چون دیده می‌شدیم، سعی می‌کردیم با تمرکز و توان بیشتری کار کنیم. 
سعی می‌کردیم نقاط ضعف را برطرف کنیم تا بهتر و بهتر شویم و این انگیزه‌ها را مدیون رسانه‌هایی بودیم که اجازه می‌دادند که دیده شویم.
 احترام در اولویت است
اگر واژه احترام زیر سؤال برود، هیچ دستاورد و افتخاری اهمیت پیدا نمی‌کند؛ احترام هم باید متقابل باشد. من به همه بزرگان فوتبال شیراز مدیون هستم و با تمام وجود به تمامی آنها احترام می‌گذارم؛ می‌دانم که اگر این بزرگان نبودند، مسعود مقیمی وجود نداشت. این چیزها را نباید فراموش کنم و دوست دارم این قدرشناسی را در کنار کار فنی به بازیکنان نوجوان هم بیاموزم. 
 من در این نقش کارآمدترم
برای رسیدن به یک کار بزرگ، باید خیلی سخت‌کوش و مقاوم باشیم؛ من در این مسیر خیلی سختی کشیده‌ام و البته از نظر مالی، خیلی آورده‌ای برای من نداشته است. هیچ‌وقت هم وضعم جوری نبوده که بگویم نیاز مالی ندارم، اما خدا من را این‌طور آفریده، این استعداد را در من قرار داده که بتوانم در بحث استعدادیابی موفق عمل کنم. خیلی‌ها از من سؤال می‌کنند که چرا بعد از این همه سال، سرمربی نمی شوی؟ می‌گویم چون فکر می‌کنم در این بخش بیشتر می‌توانم کمک کنم؛ برای من این مهم است که کجا می‌توانم کارایی بیشتری داشته باشم و خدا را شکر، راضی هستم از تصمیمی که گرفته‌ام.
 افتخار به رشد نسل طلایی
از میان تیم‌هایی که من در این 21 سال در فوتبال پایه ملی زیر 14، زیر 15 و زیر 16 سال با آنها کار کرده‌ام، یک بار خودم به‌عنوان مربی این تیم‌ها به جام جهانی صعود کرده‌ام و دو بار هم تیم‌هایی که با آنها در آن رده‌های سنی کار کرده بودم، در ادامه با مربیان زحمت‌کش دیگر به جام جهانی رفته‌اند. دو دوره هم با تیم ملی جوانان بوده‌ام که یک دوره‌اش را نسل طلایی فوتبال ایران می‌دانم. نسل سال 88 که از 60 بازیکنی که داشتیم، 50 بازیکن سر از لیگ برتر درآوردند و بعضی از آنها لژیونر هم شدند. ما در یک هشتم به کره جنوبی باختیم و حذف شدیم، اما کار بازیکن‌سازی‌مان را به درستی انجام دادیم؛ کار بزرگی کردیم و همیشه به آن افتخار می‌کنیم.
 لزوم نظارت خانواده‌ها بر مدارس فوتبال
زمانی که مدارس فوتبال ظهور کردند و رفته‌رفته تبدیل به باشگاه شدند، از طرف فدراسیون یک دستورالعملی به این مدارس ابلاغ شد و مدارس فوتبال موظف شدند که انجمنی با حضور خانواده‌ها تشکیل دهند که وظیفه این انجمن، نظارت بر عملکرد مدارس فوتبال بود. 
این تصمیم بسیار خوبی بود که فکر می‌کنم بالای 50 درصد در کنترل خیلی از مسائل و بهبود وضعیت، مؤثر بود. 
نظارت بر رفتار مربیان و نوع صحبت‌هایشان با بچه‌ها زیر ذره‌بین خانواده‌ها بود و اگر رفتار بدی مشاهده می‌شد، مدیر مدرسه فوتبال مسئول رسیدگی و برخورد با مربیان بود. در آن زمان شاهد بودیم که چقدر وضعیت اخلاقی بازیکنان هم بهتر شد؛ لازم است که دوباره این انجمن با حضور خانواده‌ها در مدارس فوتبال راه‌اندازی شود.