کیفیت بازی یک تیم در یک مسابقه را چگونه می‌توان اندازه‌گیری کرد؟ آیا صرفاً نتیجه مسابقه می‌تواند همه‌چیز را نشان بدهد؟ 
چه بسا تیم‌هایی که از لحاظ ارائه بازی اصولی و حتی زیبا، عملکرد بسیار بهتری نسبت به رقیب خود داشته‌اند اما در پایان مغلوب شده‌اند یا به تساوی رضایت داده‌اند؛ خیلی اوقات نتیجه مسابقه گویای عملکرد تیم‌ها نیست.
بهترین راه برای اندازه‌گیری کیفیت تیم‌ها این است که به تعداد خلق موقعیت‌های گل توجه کنیم؛ تیمی که با 10 موقعیت گل، موفق به گلزنی نمی‌شود بهتر عمل کرده است یا حریفش که از یک موقعیت به یک گل رسیده؟
البته که استفاده مطلوب از موقعیت‌ها هم جزئی از کیفیت یک تیم محسوب می‌شود، اما گاهی بدشانسی و خوش‌شانسی نیز در این امر دخیل است. 
تعداد خلق موقعیت گل توسط یک تیم و همچنین تعداد اجازه خلق موقعیت به حریف، نشان‌دهنده کیفیت فنی یک تیم در همه خطوط است. در این بین، می‌توان موقعیت‌های ایجادشده را به دسته‌های مختلف نیز تقسیم کرد. مثلاً ایجاد موقعیت از طریق کارهای تاکتیکی و گروهی، قطعاً بر ایجاد موقعیت از طریق ارسال یک توپ بلند از میانه‌های میدان یا از روی ضربات کرنر و ایستگاهی، ارجحیت دارد. گاهی موقعیت‌های گل حتی با اشتباهات فاحش بازیکنان حریف و تقریباً بدون زحمت تیم مهاجم به دست می‌آید که برای ارزیابی کیفیت فنی یک تیم، باید تمامی این موارد را از یکدیگر تفکیک و سپس بررسی کرد.
معمولاً در مصاحبه‌های پس از بازی مربیان، شاهد هستیم که مسئولان فنی هر دو تیم، خودشان را مستحق برتری و دارای کیفیت فنی مطلوب می‌دانند و ادعا می‌کنند تعداد گل‌های خیلی بیشتری نسبت به رقیب ایجاد کرده‌اند. آنها عمدتاً اعتقاد دارند که گل‌های زده‌شان براساس کارهای تاکتیکی از پیش تعریف‌شده به ثمر رسیده و گل‌های حریف با اشتباه فردی مدافع خودی! در حالیکه آمار می‌تواند پاسخ شفافی باشد بر صحبت‌هایی که در راستای شانه خالی کردن از بار مسئولیت بیان می‌شود.
بنابراین لازمه بررسی دقیق و منصفانه یک مسابقه فوتبال، در اختیار داشتن آمار دقیق است؛ چه بسا مربیانی که شغل خود را به دلیل توجه بیش از حد افکار عمومی و رسانه‌ها به نتیجه یک مسابقه از دست داده‌اند. در حالی که اگر به‌جای توجه به نتیجه، کیفیت فنی یک تیم به طور دقیق بررسی شود، شاید خیلی از تصمیمات مدیریتی نیز تغییر کند.