سال‌هاست که کوچکترین پیشرفت و ترقی در فوتبال ایران مشاهده نشده است؛ البته تنها در ارقام قراردادهای مربیان و بازیکنان پیشرفت چشمگیر و قابل‌توجهی داشته‌ایم، ولی در سایر زمینه‌ها نه تنها پیشرفتی نداشته‌ایم بلکه در جا هم زده‌ایم  و در بسیاری موارد هم ‌پسرفت کرده‌ایم.
از کیفیت چمن‌ها و امکانات ورزشگاه‌ها گرفته تا پخش تصاویر تلوزیونی و سایر مسائلی که در فوتبال روز دنیا در حال پیشرفت است.
یکی از مواردی که به خصوص در یکی دو دهه اخیر پیشرفتی نداشته‌ایم در کیفیت پخش زنده تصاویر تلویزیونی مسابقات فوتبال داخلی ایران در لیگ ‌برتر و لیگ‌ یک می‌باشد؛ به خصوص در مسابقات شهرستان‌ها که به نظر از همان تجهیزات و امکانات قدیمی حدود ۲۰ سال پیش و شاید بیشتر برای پوشش مسابقات استفاده می‌کنند.
سالهاست که هیچ امکانات تلویزیونی برای پوشش صحیح و دقیق یک آفساید مشکوک و یا یک صحنه مهم خطا در محوطه جریمه  از زوایای دیگر و یا توپی که از خط دروازه گذشته و گل شده و یا گل نشده،  وجود ندارد و به همان سبک قدیمی هر کارشناسی یک نظر و عقیده روی صحنه‌های مشکوک دارند و خیلی‌ها هم اعتقاد دارند تصاویر تلوزیونی گویایی بیان حقیقت را ندارند.
این موارد همه تنها جزئی از ضعف‌های پوشش تلویزیونی مسابقات فوتبال ایران است؛ جایی که برای یک غیر فوتبالی تشخیص آن سخت است که این ‌مسابقه در حال پخش، مسابقه‌ای زنده است یا بیست سال پیش برگزار شده! چون هیچ ‌تفاوتی در ارائه تصاویر تلویزیونی وجود ندارد.
حال اگر کیفیت چمن ورزشگاه هم ضعیف و نامساعد باشد که دیگر برای تماشاگر رمق و حوصله‌ای باقی نمی‌گذارد که از دیدن یک‌ مسابقه فوتبال ایرانی لذت ببرد.
سؤال مهم اینجاست که چرا  علی‌رغم گردش مالی بالای فوتبال ایران، از سوی دولت و یا صداوسیما  که یک‌ نهاد دولتی می‌باشد و هیچ حق پخشی هم بابت پخش زنده مسابقات به هیچ کسی نمی‌دهد، تلاش و اقدامی برای نوسازی تجهیزاتش جهت بهتر شدن کیفیت پخش مسابقات فوتبال انجام نمی شود؟ مگر وظیفه این نهاد ملی تکریم و احترام به میلیون‌ها ببینده تلویزیونی نیست؟
 و حتماً در پایان، این پاسخ کلیشه‌ای را خواهیم شنید که «بودجه و اعتبارات لازم برای بهبود کیفیت نداریم!»