فوتبال ایران در حسرت چمن! 

چهار هفته از آغاز لیگ برتر فوتبال ایران گذشت و در این هفته‌های آغازین و با وجود فصل گرما از نکات منفی و قابل تأمل می‌توان به زمین چمن‌های بی‌کیفیت، حتی در ورزشگاه‌های بزرگ ایران اشاره کرد.
سال‌هاست که ورزش فوتبال ایران از نداشتن زمین چمن‌های استاندارد و باکیفیت مطلوب در اکثر شهرهای خود رنج می‌برد.
 شاید بهترین ورزشگاه‌های ایران در این سال‌های اخیر، ورزشگاه بزرگ آزادی، ورزشگاه فولاد مبارکه سپاهان و  حتی ورزشگاه فولاد آرنا اهواز بوده است، ولی امسال در نهایت شگفتی این سه ورزشگاه که اتفاقاً دوتا از آن  ورزشگاه‌ها میزبان تیم‌های ایرانی جام باشگاه‌های آسیا هستند، کیفیت چمن آنها بسیار نگران‌کننده است.
به خصوص در بازی آخر تیم‌های استقلال تهران و استقلال خوزستان در ورزشگاه آزادی زردی و ناهمواری بخشی از زمین مسابقه کاملاً به چشم می‌آمد.
در ورزشگاه خانگی سپاهان هم از همان بازی اول فصل این‌ تیم‌، کیفیت نامطلوب چمن مسابقه کاملاً محسوس و مشخص بود و گلایه مربیان و بازیکنان تیم‌ها را هم در پی داشت. 
در دیگر ورزشگاه‌های ایران هم شاهد چمن‌های مناسب و باکیفیتی نیستم و شاید مقطعی و فصلی در بعضی زمین‌ها کیفیت نسبی مشاهده شود.
یکی از دلایل اصلی بی‌کیفیتی زمین‌های چمن در ایران، مجهز نبودن به زیرساخت‌های به‌روز و استاندارد دنیا و همچنین عدم علم و دانش کافی در حفظ و نگهداری چمن‌هاست.
در شهر شیراز هم که سال‌ها نبود یک زمین چمن مناسب به معضل اصلی تیم‌ها و هواداران این شهر تبدیل شده می‌توان به همین دلایل اشاره کرد. 
البته در شیراز عمر چمن‌های تازه کشت‌شده به کمتر از یک سال هم نمی‌کشد و خیلی زود کیفیت و رنگ آنها تغییر می‌کند.
بعضاً در خیلی از ورزشگاه‌های کشور نگهداری سنتی از زمین چمن‌ها همچنان ادامه دارد. آبیاری بدون اصول و برنامه، چمن‌زنی غیراصولی و سنتی، تست نشدن جنس خاک و فقدان املاح معدنی کافی خاک و از همه مهم‌تر نداشتن زیرساخت مناسب سیستم گرمایشی و سرمایشی مناسب برای حفظ چمن همه از عواملی است که زمین‌های فوتبال ایران همواره بی‌کیفیت و یا فصلی می‌باشند.