از چند سال پیش و در جهت حمایت از مربیان و باشگاه‌های سازنده، قانونی جهانی به نام «حق رشد در فوتبال» تصویب شد؛ طبق این قانون، هنگام عقد قراردادهای حرفه‌ای در سنین بزرگسالی، باشگاه‌هایی که بازیکن را از سن ۱۲ تا ۲۱ سالگی آموزش داده‌اند از باشگاهی که بازیکن را به خدمت گرفته است، مبلغ قابل‌توجهی را دریافت می‌کنند.
تصویب چنین قانونی باعث افزایش انگیزه و کیفیت آموزش در سنین پایه می‌شود که اثرات مثبت آن به وضوح در فوتبال جهان مشخص شده است. هرچند در فوتبال کشورمان، هنوز این قانون به آن شکلی که باید و شاید، اجرایی نشده است.
اما ای کاش همین قانون برای سایر ورزش‌ها نیز به تصویب می‌رسید؛ اگر همه ورزشکاران حرفه‌ای صاحب شناسنامه ورزشی می‌شدند و به صورت سیستمی، روند رشد هر ورزشکار ثبت و ضبط می‌شد، نگرانی مربیان سازنده نسبت به آینده خود کاهش پیدا می‌کرد. 
ورزشکارانی که هم‌اکنون در اوج دوران حرفه‌ای خود قرار دارند و قهرمانی کسب می‌کنند، احتمالاً در سنین نونهالی، نوجوانی و جوانی زیر نظر مربیان زیادی فعالیت کرده‌اند که برخی از این مربیان، نقش ویژه‌ای در این قهرمان‌پروری داشته‌اند، اما حالا فقط از یک یا دو مربی خاص به‌عنوان مربیان سازنده آنها یاد می‌شود؛ چنین اجحافی در حق مربیان سازنده، باعث دلسردی، کاهش انگیزه و در نتیجه افت کیفیت آموزش خواهد شد. مسئولان ورزش کشور می‌توانند علاوه بر الزام به اجرای قانون حق در فوتبال، این قانون را در سایر ورزش‌ها نیز جاری کرده و با حمایت از مربیان رده‌های پایه که سخت‌ترین و مهم‌ترین کار را بر عهده دارند، زمینه پیشرفت ورزش در درازمدت را نیز فراهم  کنند.