شناسایی مهم‌ترین دغدغه ورزش استان 

کلان‌شهر شیراز و استان پهناور فارس، مملو از پروژه‌های ورزشی فرسوده و یا نیمه‌کاره است؛ در دهه گذشته، همواره مسئله ورزشگاه‌ها مهم‌ترین دغدغه مسئولان ورزش و مخاطبان آن بوده است؛ این بحث حتی از دغدغه مربوط به وضعیت نابسامان تیم‌های شیرازی پیشی گرفته و بیشترین تیتر در رسانه‌ها را هم به خود اختصاص داده است.
اما بهتر است به این مسئله نگاهی بیندازیم که واقعاً مهم‌ترین دغدغه ورزش یک شهر یا استان چه چیزی می‌تواند باشد؟ فلسفه ورزش و پرداختن به آن چیست؟ اگر سلامتی را نخستین هدف ورزش کردن بدانیم، باید اولویت را هم در همین زمینه جست‌وجو کرده و در فراهم کردن زیرساخت‌ها و شرح وظایف متولیان امر نیز با چنین رویکردی وارد عمل شویم.
ساخت ورزشگاه‌هایی بزرگ همچون پارس 50 هزارنفری و سالن چندمنظوره سردارشهید سلیمانی، قطعاً برای شهر بزرگ و ورزشکارپروری مانند شیراز، لازم و ضروری است، اما به شرطی که پیش از آن توانسته باشیم شرایط لازم و امکانات کوچکتر برای رده‌های پایین‌تر را فراهم کرده باشیم.
در شهری که هنوز ورزشگاه کوچک و قدیمی حافظیه با جدی‌ترین مشکلات مواجه است و ورزشگاه شهید دستغیب نیز چندین مشکل اساسی دارد، شهری که سالن‌های قدیمی آن به‌ خصوص در جنوب شهر، با وضعیتی بسیار بد در اختیار مردم قرار می‌گیرد و هزینه‌های اندک برای بازسازی و بهسازی آنها انجام نمی‌شود، در شهری که به زحمت می‌توان مدرسه فوتبالی را یافت که زمینی مناسب برای آموزش فوتبال به کودکان داشته باشد و تقریباً تمامی اهالی رشته‌های مختلف ورزشی از امکانات ضعیف و زیرساخت‌های کهنه می‌نالند، آیا پرداخت هزینه‌های گزاف از بیت‌المال برای ساخت و تجهیز و نگهداری از ورزشگاه‌های بزرگ، ضروری بوده است؟
با وجود گذشت چندسال از ساخت هر 2 ورزشگاه مذکور، هنوز امکان استفاده از آنها وجود ندارد و افتتاح نمایشی آنها منجر به بروز اتفاق جدیدی در ورزش شیراز نشده است. با این‌حال، همچنان شاهد هستیم که برای تکمیل این ورزشگاه‌ها با سرعت بسیار کمی اقدام می‌شود و پولی که می‌تواند جهت تجهیز چند ورزشگاه کوچک و در دسترس مردم هزینه شود، به پای 2 ورزشگاه غیر قابل استفاده «هدر» می‌رود.
لازم است که متولیان ورزش برای بهسازی زیرساخت‌های مورد نیاز علاقه‌مندان به ورزش اقدام کنند و بیشتر تمرکز خود را روی همین مسئله قرار دهند.