میثم محجوبی - گروه ورزش
به سختی می‌شنود و سخت‌تر از آن صحبت می‌کند، اما با اخلاق و پرتلاش است. ابراهیم غلامی چند مدال کشتی بین‌المللی در مسابقات جهانی و المپیک ناشنوایان در هر 2 رشته آزاد و فرنگی دارد. حالا هم با بیش از 2 دهه است که در عرصه مربیگری فعالیت می‌کند. او حتی کشتی‌گیران شنوا را هم آموزش می‌دهد، اما هیچ‌گاه آنچنان که شایسته او بوده، مورد حمایت قرار نگرفته است.
غلامی می‌گوید در سنین کودکی و مدرسه در رشته‌های ورزشی زیادی مثل فوتبال، والیبال، پینگ‌پنگ، شنا و ... فعالیت می‌کرده، اما از سن 13 سالگی به پیشنهاد مربیان آن زمان کشتی شیراز، آقایان جلال نگهبان و بهروز ابراهیمی به کشتی روی می‌آورد. او در این خصوص می‌گوید: آنها به من گفتند به سالن تختی بروم؛ رفتم و کشتی گرفتم و مربیان، من را دیدند که استعداد دارم. 13 سالم بود که کشتی را شروع کردم و در سن 22 سالگی به موفقیت بزرگی دست پیدا کردم.
این پیشکسوت ورزش فارس در خصوص افتخارات خود توضیح می‌دهد: در المپیک ناشنوایان که سال 1988(سال 1367 شمسی) در کشور نیوزیلند برگزار شد، در وزن 48 کیلوگرم کشتی آزاد مدال طلا کسب کردم؛ در فینال، حریفی از آمریکا را شکست دادم و کشتی‌گیر اهل شوروی هم سوم شد.
او که در مسابقات کشوری، 45 مدال رنگارنگ کسب کرده بود در مسابقات جهانی 1993 بلغارستان، این‌بار در رشته کشتی فرنگی افتخارآفرین شد که در این خصوص اظهار می‌کند: در بلغارستان، باز هم در وزن 48 کیلوگرم اما در رشته فرنگی شرکت کردم و در فینال با شکست حریفی از کشور میزبان، قهرمان شدم. یک آمریکایی هم روی سکوی سوم ایستاد. 2 سال بعد در مسابقات کشتی فرنگی در دانمارک شرکت کردم و این بار سوم شدم و ترکیه و اوکراین، اول و دوم شدند.
ابراهیم در 35 سالگی متوجه می‌شود که دیگر توان لازم برای مدال‌آوری در مسابقات را ندارد و در این‌باره هم می گوید: در سال 1380 به مسابقات ایتالیا اعزام شدم. در شهر رم بود که در وزن 54 کیلوگرم کشتی فرنگی روی تشک رفتم و مقام سوم را کسب کردم، اما متوجه می‌شدم که حین مسابقه، نفسم می‌برید؛ فهمیدم که موقع خداحافظی است.
اما این به معنی خداحافظی از دنیای کشتی نبود.؛او خیلی زود به جرگه مربیان پیوست و در این زمینه هم عنوان می‌کند: به‌عنوان مربی تیم ملی به مسابقات صوفیه بلغارستان اعزام شدم و چند نفر از کشتی‌گیران، توانستند مدال بیاورند، اما هیچ‌گاه تقدیر خوبی از آنها نشد و خیلی از آنها کشتی را کنار گذاشتند.
با خنده می‌گوید: در تمامی سال‌هایی که مدال کسب کردم یا مربی بودم، مجموعاً 20 سکه به من دادند؛ با 10 سکه که از مدال طلای مسابقات بلغارستان به من دادند، یک فولکس خریدم که خیلی قراضه بود؛ خیلی صدا می‌داد و مایه خجالت بود.
نه دولت و مسئولان تربیت بدنی و نه هیئت ناشنوایان، هیچ‌گاه حمایت خوبی از او و دیگر ناشنوایان نکرده‌اند و اظهار می کند: من از طریق جوشکاری زندگی‌ام را می‌گذرانم؛ ای کاش حقوقی داشتم که می‌توانستم تمام تمرکزم را روی تمرین و تربیت بچه‌ها بگذارم. زمانی هم یک زمین توانستم بخرم، اما اداره تربیت بدنی، حتی در حد یک وام به من کمک نکرد تا بتوانم خانه‌ای آنجا بسازم. الآن ۱۰سال است که از طرف اداره بهزیستی یک سمعک به من ندادند و حقوق مستمری که برای ناشنوا بودنم، به من تعلق می‌گرفت را هم قطع کردند! 
ابراهیم غلامی، مرد خوش‌خنده و زحمتکشی است که خالصانه برای بچه‌های علاقه‌مند به کشتی وقت می‌گذارد؛ یک حمایت کوچک از چنین اشخاصی، می‌تواند نتایج بزرگی در پی داشته باشد؛ کسانی که بدون هیچ حمایتی این‌گونه زحمت می‌کشند، اگر تشویق شوند می‌توانند کارهای بزرگتری هم انجام دهند. ناشنوایان و معلولان، بیش از سایر اقشار جامعه شایسته حمایت‌های بی دریغ مسئولان هستند.