کاروان کیفی که میگفتید همین بود؟، روزنامه شیراز نوین
کاظم کرمی - ورزشینویس
اگر اجتماع المپیک را بزرگترین همایش ورزش دنیا بنگریم، در بین ما آسیاییها بازیهای آسیایی که معمولاً هر چهار سال یکبار و در بین المپیکها برگزار میشود، مهمترین گردهمایی قدرتهای ورزش در این قاره کهن به حساب میآید. رویدادی که در آن کشورهای مختلف براساس برنامهریزی و افقهای ترسیمشده خود حضور مییابند.
بعضی از کشورها بسته به ظرفیت و استعدادهای خود که در فاصله بین دو دوره شناسایی کرده و بر روی آنها سرمایهگذاری کردهاند، نفراتشان را برای کسب تکمدالها به این مسابقات میفرستند و بعضی دیگر که ظرفیتهای بالایی در نیروی انسانی علاقهمند درمدارس، دانشگاهها، پایگاهها و آکادمیهای ورزشی کشورشان دارند با شناسایی، آموزش و پرورش، آنان را بهعنوان نیروهای بالقوه به بازیهای آسیایی میفرستند تا علاوه بر استفاده ازظرفیت انگیزشی، برای موفقیت و کسب مدال نیز رویشان حساب باز کنند. به علاوه، این استعدادها پس ازمسابقات بازپروری شده و در فاصله دوسال تا المپیک بعدی بهعنوان نیروهای پشتیبان تیمهای ملی و قهرمانان اصلی، آبدیده میشوند.
این گروه کشورها در آسیا در حال حاضر شامل کشورهای چین، کره جنوبی، ژاپن، هند و ازبکستان می شود که به نوعی خود را در نمای کلی ورزش از آسیا جدا کرده و جهانی میبینند.
اما ایران...
به راستی ما در کدام گروه از این دو دسته قرار میگیریم؟ اگر در دسته اول هستیم، پس چرا با حدود ۳۰۰ ورزشکار و نماینده به این مسابقات می رویم؟
پس درگروه امید تکمدالها نیستیم، آنهم با این ظرفیت علاقهمند ورزش و استعداد خودجوش درکشورمان که بر هیچکس پوشیده نیست.
اما اگر در گروه دوم قرار داریم، پس چرا بعد از نایبقهرمانی سال ۱۹۷۴ در تهران، آنهم با۴۰۰ ورزشکار، حالا پس از۱۲ دوره برگزاری بازیهای آسیایی، تعداد نمایندگان ورزشمان کاهش یافته و تلاش برای حفظ جایگاه با ارزش نایبقهرمانی و حتی تلاش برای نزدیکتر شدن به قهرمان، روز به روز کمتر شده است؟
وقتی پس از چند دوره برگزاری بازیهای آسیایی، دولتمردان ما بالاخره به اهمیت نقش ورزش در سلامت روحی و جسمی جامعه وایجاد انگیزه قشر درگیر آن و همینطور هواداران ورزش پی برده و دوباره تلاش برای ثبات و صعود در بازیهای آسیایی، نمودار شده، شایستگی و لیاقت ورزشکاران و قهرمانان ما و به موازات آن هواداران ورزش، متبلورگردید، کمکم و به آرامی به میانگین ۲۰مدال طلا رسیدیم؛ که البته بازهم جوابگوی این همه ظرفیت علاقهمند و عاشق در این کشور نبود، لیکن امیدوارکننده بود.
امــا بازیهای آسیایی هانگژو...
قبل از برگزاری این مسابقات با تشکیل هر روزه جلسات، کمیسیونها، شوراها و نهادهای مرتبط، تصمیمسازی و تصمیمگیری شد و در نهایت خروجی آن همه جلسه این بود: با هدف صرفهجویی در هزینهها و صدها بهانه دیگر، عنوان شد که وزارت ورزش، «کاروان کیفی» به این مسابقات اعزام میکند!
معنی و مفهوم کاروان کیفی این بود که «ما فقط کسانی را اعزام میکنیم که به آنها امید مدال داریم؛ آنهم از بهترین رنگش!» و این امید فقط به سوابق ورزشکاران اعزامی مربوط بود، نه چیز دیگری!
مثلاً تمرینات و اردوها و امکانات لازم، هیچ نقشی نداشت و همین شد که کاروان کیفی و گزینشی حضرات، ضعیفترین نتیجه در۲۰ سال اخیر ایران در بازیهای آسیایی را رقم زد! دستمریزاد! این بود کاروان کیفی که هزاران مانور و شعار همراهش بود؟
حالا آیا کسی هست که این ناکامی را گردن گرفته و جوابگو باشد؟
آیا اصلاً کسی خود را مسئول جوابگویی به مردم و عذرخواهی از آنان میداند؟
جواب واضح است: مطلقاً خیر!
زیرا مسئول اصلی و تصمیمگیرنده(وزیر سابق ورزش) دیگر مسئول نیست و وزیر جدید هم میگوید من پس از تصمیمات آمدم!
پس این سؤال همیشه بیجواب تا ابد برای عاشقان ورزش و مردم علاقهمند میماند که آخر مقصر که بود؟ مقصر افتضاح تیم ملی فوتبال امید، مقصر نتایج ضعیف و شکست مطلق تیمهای وزنهبرداری، کاراته، تیراندازی، بسکتبال، دو و میدانی و واترپلو چه کسانی بودند؟ فریادرس تیم کبدی که هندیها باقدرت صندلیهایشان در کنفدراسیون آسیا، مدال طلا را از گردنشان درآوردند چه کسی است؟ گوش شنوای حقخواهی مظلومانه سوپرمتفکران شطرنج، ژیمناستیک، اسکیت و بانوان تلاشگر، نزد کیست؟ اصلاً هست؟
یا بازهم چشمها را بر روی همه این موضوعات میبندیم و فقط با تولید محتواهای تکراری و برنامههای کارشناسی کلیشهای و با بزرگ کردن طلاهای کشتیگیران جهانی، پشت تشکهای کشتی سنگر میگیریم؟
برای ما که قاب تصویر تلویزیون جز اشک چیزی ندارد! یا اشک شوق برای موفقیت قهرمانمان، یا اشک حسرت ندانمکاری مسئولانِ گردننگیر ...
تاکنون نظری برای این خبر ثبت نشده است!
ثبت نظر جدید
خبرهای تصادفی روزنامه شیراز نوین