در دهه‌های پنجاه، شصت و هفتاد شمسی، بین کارخانجات بزرگ و پویای شهر شیراز و حتی ارگان‌های دولتی و صنعتی، رقابتی جدی برای جذب و استخدام ورزشکاران بااستعداد و جوان وجود داشت. در آن روزگار، رسم استخدام قهرمانان و ورزشکاران در کارخانجات و ارگان‌های دولتی و صنعتی بسیار مرسوم بود؛ نه به لحاظ استفاده از ورزشکاران در مشاغل تخصصی در ارگان مربوطه، بلکه به خاطر رشد ورزش و استفاده از آنها در بدنه ورزش کارخانجاتی. در همین شهر شیراز، کارخانجات زیادی به لحاظ جذب ورزشکاران در ورزش شیراز حضور جدی داشتند؛ اکثر آنها در عرصه تیم‌داری ورزشی فعالیت گسترده‌ای داشتند؛ تیم‌های بزرگی مثل مرصاد، کما، برق، سیمان فارس، آزمایش مرودشت و ده‌ها تیم دیگر که خیلی از آنها در سطح کشوری هم از تیم‌های مطرح و بزرگ ایران به شمار می‌رفتند.
لیگ‌های شیراز با وجود این تیم‌ها بسیار پویا و پرهیجان دنبال می‌شد و از لحاظ سطح کیفی بازیکنان و تیم‌ها به قدری بالا بود که حتی به جرأت می‌توان گفت در بین بازیکنان فعلی فوتبال حرفه‌ای ایران سطح بازیکنان آن زمان بهتر و فنی‌تر هم بود؛
به طوری که در حال حاضر اکثر پیشکسوتان نامدار و بزرگ این شهر و استان هم از همین تیم‌ها به ورزش ایران معرفی شدند. حتی در سطح کشور هم‌ ارگان‌های بزرگ دولتی ایران به مانند هما و راه‌آهن و بانک ملی هم با جذب ورزشکاران نامی، هم در سطح اول کشور تیم‌داری می‌کردند؛ هم در پویایی ورزش کشور نقش اساسی داشتند و هم در استخدام و به کارگیری ورزشکاران جوان در بدنه ارگان یا نهاد خود نقش مهمی را ایفا می‌کردند. اما چند سالی است که به خاطر عدم مدیریت صحیح و دید منفی مدیران کارخانجات و دولت به ورزش و تیم‌داری، تمام این کارخانجات کم‌کم‌ دست از حمایت از ورزش و تیم‌داری برداشتند و نه دیگر شاهد جذب ورزشکاران در کارخانجات هستیم و نه تیمی باقی مانده که به مانند گذشته شاهد لیگ‌های پویا و پرهیجان در سطح شیراز باشیم. این مسئله یکی از علل نزول ورزش شیراز در یکی دو دهه اخیر به شمار می‌رود.