شیرازنوین - گروه ورزش:
با ورود اسکواش به مسابقات بزرگ المپیک، نگاه‌ها به این رشته ورزشی تغییر کرده و ورزشکارانش هم با انرژی و امید بیشتری توپ می‌زنند؛ در اسکواش فارس هم اخیراً اتفاق خوبی افتاده و سرمایه انسانی زیادی در آن وجود دارد. هرچند از نظر زیرساخت و امکانات، تصمیماتی گرفته شد که آنها را از چاله به چاه انداخت، اما این باعث نشده که روند حرکتی اسکواش‌بازان و مربیان و بچه‌های هیئت شیراز و فارس، کند شود. یکی از ورزشکاران خوب شیراز در این رشته ورزشی، ثمین حسن پور است؛ دختری که معمولاً در هر مسابقه‌ای که شرکت می‌کند روی سکو می‌رود؛ هنوز محصل است و مسیری طولانی تا رسیدن به سکوهای بین‌المللی در پیش رو دارد.
*از کی و چرا اسکواش؟
زمانی که هفت سالم بود، وارد اسکواش شدم؛ یعنی بیش از 10 سال پیش. آن زمان با خانم پورصالحی تمرین می‌کردم و هنوز هم وی مربی من است. ابتدا قرار نبود اسکواش را حرفه‌ای کار کنم و برای سرگرمی آمده بودم، ولی زمانی که دیدم هم در آن استعداد دارم و هم علاقه، آن را جدی‌تر ادامه دادم.
*مقام‌ها؟
تقریباً در هر مسابقه‌ای که پیش از این شرکت کرده بودم یا اول بودم یا دوم، اما در دو مسابقه اخیر یزدجونیور و تهران‌جونیور، سوم کشور شدم. به هر حال سطح بازی‌ها بالاست و فکر می‌کنم باید برای بازگشت روی سکوی اول، خیلی بیشتر کار کنم. حالا هم رنک سه کشور هستم و در مسابقات آینده سعی می‌کنم به رتبه اول رنک برسم.
*چرا تاکنون در مسابقات بین‌المللی شرکت نکرده‌ای؟
به دو دلیل؛ یکی اینکه اولویت من درس خواندن است و هنوز در دوران تحصیل هستیم، دوم اینکه هنوز در کشور ما به این رشته اهمیت زیادی داده نمی‌شود و بازیکنان برای حضور در مسابقات برون‌مرزی باید خودشان هزینه کنند. به همین دلیل فعلاً در مسابقات بین‌المللی شرکت نکرده‌ام، اما در آینده این کار را انجام می‌دهم.
*از جذابیت‌های اسکواش بگو.
فکر می‌کنم این جذابیت برای هر کسی متفاوت است؛ برای من، صرف لذت‌بخش بودنش کفایت می‌کند. من زمان‌هایی که حتی امتحان یا سردرد دارم و حالم خوب نیست، به کورت اسکواش می‌روم، توپ می‌زنم و حالم خوب می‌شود. انگار انرژی جدیدی پیدا می‌کنم؛ هر مشکلی که دارم، درون کورت از بین می‌رود، جنب و جوش و هیجان زیادی هم برایم دارد؛ به خصوص در سطح حرفه‌ای. 
بعضی بازی‌های ما ممکن است 45 دقیقه طول بکشد؛ در هر راند بازی ممکن است یکی دو دقیقه فقط در حال دویدن باشیم. دائماً در حال تحرک هستیم و هیجان را کاملاً حس می‌کنیم.
*هدف نهایی؟
شخصیت من این‌طوری است که در زمان حال زندگی می‌کنم؛ نه اینکه اصلاً به آینده فکر نکنم، اما بیشترین تمرکزم روی این است که نسبت به جایی که قبلاً بوده‌ام، بهتر شده باشم. قطعاً هدفم این است که روزی رنک یک جهان باشم، اما در حالت عادی تمرکزم روی امروز است تا آینده.
*درس؟
وضعیت درسم خیلی خوب است؛ در رشته ریاضی تحصیل می‌کنم و سال یازدهم که خیلی هم سخت است، اما درس را هم کنار اسکواش به خوبی دارم پیش می‌برم.
*اوقات فراغت؟
آن‌قدر سرم شلوغ است که بعد از درس و اسکواش، وقتی باقی نمی‌ماند. همان اسکواش اوقات فراغت من است و ترجیح می‌دهم روزی که وقت آزاد دارم، بیایم تنهایی توپ بزنم.
*اسکواش بالاخره وارد المپیک شد؛ برای آن هم آمادگی داری؟
بله قبلاً نهایت آرزوی ورزشکاران، رنک یک شدن بود ولی حالا که المپیکی شده‌ایم، می‌توانیم هدف بزرگتری داشته باشیم. من در 9 سالگی در مسابقات آسیا که در مالزی بود شرکت کردم؛ در حالی که رنک 16 آسیا را داشتم. با اینکه تازه شروع کرده بودم، آن مسابقات پرش بزرگی برایم بود؛ سنم خیلی کم بود و وابستگی خاصی به خانواده داشتم، اما حالا در 17 سالگی حس می‌کنم آن‌قدر از لحاظ روحی آماده هستم که اگر بگویند فردا المپیک است، من آماده هستم؛ چون خیلی خوب و مداوم تمرین می‌کنم.
*تا چند سالگی می‌توانی اسکواش بازی کنی؟
این کاملاً در هر فردی متفاوت است؛ یک فرد می‌تواند از نظر جسمانی تا 30 یا 35 سالگی بازی کند، اما بعضی‌ها آن را زود رها می‌کنند. 
فکر می‌کنم به دلیل مسائل روحی است که این اتفاق رخ می‌دهد، اما من فکر می‌کنم تا هر جا بخواهم می‌توانم ادامه دهم، چون هیچ محدودیتی از نظر من ندارد.