سوکراتس اولین بازی رسمی خود را دوم جولای ۱۹۷۲ انجام داد؛ زمانی که در بازی دوستانه خارج از خانه در یوبرابا و در مصاف با تیم ناسیونال، جایگزین هرکولس؛ مهاجم نوک تیمشان شد.
 آن بازی با نتیجه بدون گل به پایان رسید و به قدری معمولی و غیرقابل توجه بود که حتی سوکراتس آن را به‌عنوان اولین بازی خود به یاد نمی‌آورد. وقتی از او درباره اولین حضورش برای بوتافوگو پرسیده می‌شد، دیدار خانگی دو سال بعد تیمشان برابر آمریکا در ششم فوریه ۱۹۷۴ را به یاد می‌آورد.
در آن زمان سوکراتس در دوازده بازی که اغلب دوستانه بودند به‌عنوان یار تعویضی برای باشگاه به میدان می‌رفت و در یکی از بازی‌هایی که بُرد در آن حکم صعود تیم به دور بعد مسابقات قهرمانی ایالت سائوپائولو را داشت، دوباره نیمکت‌نشین بود. 
وقتی ماریتاکا؛ طراح خط میانی تیم در نیمه اول دچار آسیب‌دیدگی از ناحیه کتف شد، سوکراتس جای او را در میدان گرفت و نشان داد آمادگی لازم برای حضور در لیگ‌های بزرگ را دارد.
 عملکرد مطمئنش به برد یک بر صفر بوتافوگو کمک کرد. کنترل بازی و هدایت تیم به سمت پیروزی توسط سوکراتس غوغایی میان هواداران به راه انداخته بود؛ او هرگز فراموش نکرد که آن بازی زندگی‌اش را تغيير داد.
 سوکراتس سال‌ها بعد درباره آن بازی گفت: «من به شدت درخشان بازی کردم. روی نیمکت در آرامش کامل بودم و تصور نمی‌کردم فرصت بازی به من برسد، اما همه‌چیز درست پیش رفت و این دقیقاً لحظه‌ای بود که می‌دانستم دوران نیمکت‌نشینی تمام شده است و دیگر از ترکیب اصلی خارج نخواهم شد.»
او راست می‌گفت و این سرآغاز فصلی رؤیایی برای جوان بیست‌ساله بود. حتی وقتی دو ماه که بعد «ماریتاکا» سلامتی کامل خود را به دست آورد، نتوانست سوکراتس را از لیست اصلی تیمی خارج کند که جایگاه هفتم لیگ دسته یک پائولیستا را از آن خود کرده بود.