سوکراتس همیشه در نیمه‌های اول بهترین بازیکن زمین بود و معمولاً از هم‌تیمی‌هایش می‌خواست تا در هنگام خستگی، او را پوشش دهند.
با اینکه در نیمه دوم به وضوح آثار خستگی در صورت و وجود او مشخص بود، اما مربی به ندرت دست به تعویضش می‌زد، چون او هنوز می‌توانست با یکی از آن شوت‌های سنگین و بی‌نقصش بازی را فیصله دهد.
باشگاه تلاش می‌کرد تا او را به فرم ایده‌آل برگرداند، اما سوکراتس به هر شکلی در برابر تمرین‌های سنگین و سخت فیزیکی و استقامتی مقاومت می‌کرد؛‌ حتی وقتی تمرین‌های پیشنهادی شامل حرکت‌های بدنی و پرمشقت نبودند.
او همیشه راهی برای در رفتن از تمرینات پیدا می‌کرد؛ هم به این دلیل که از تعیین تکلیف متنفر بود و هم به خاطر اینکه پیشنهادهای جایگزین آن تمرینات به شدت جذاب‌تر بودند. ماساژور و مربی باتجربه تیم، ژائو سبینیو، می‌گوید: «در آن زمان برای افزایش وزن بازیکنان به آنها ماده فروتپلکس تزریق می‌کردیم. خانه من نزدیک استادیوم بود و سوکراتس معمولاً حوالی ساعت 3 تا 3 و نیم، با ماشین اُپالا خودش از آنجا رد می‌شد. آن موقع تلفن همراه نبود و او قبل از رفتن به خانه، با منزل من تماس می‌گرفت. به طبقه پایین می‌رفتم تا همدیگر را ببینم. یک روز که بازی نداشتیم، من کمی آهسته‌تر به طبقه پایین رفتم و او مدام بوق می‌زد. به همسرم گفتم: سوکراتس پشت در است؟! اما او که امروز نوبت تزریق ندارد. سریع به طبقه پایین رفتم و در را باز کردم و بلافاصله او را دیدم در حالی که گفت: امروز خبری از فروتپلکس نیست.»
سوکراتس در سال 2010 نوشت: «در پاس‌ها، دریبل‌ها و بازی با توپ ما، چیزی مثل رقص و کاپوئرا(ورزش ترکیبی از آکروباتیک و موسیقی) وجود دارد که فوتبال را کامل‌تر و شیرین‌تر می‌کند. فوتبال ما با خلاقیت و لذتی که به همه می‌دهد، نمادی از فرم زندگی اجتماعی ماست. طغیان ما بر نظم اجتماعیِ افراطی داخلی و خارجی‌مان، در برابر یکنواختی بیش از حد هندسه، طبقه‌بندی و تمامیت‌خواهی که برای به دست آوردن خودانگیختگی شخصی یا تنوع فردی انجام می‌شود.»
او این‌ها را تقریباً چهار دهه بعد از حرکتی که باعث ایجاد شور و شوق در برزیلی‌ها شد، نوشت؛ حرکتی که در عشق به کشور با خودانگیختگی شخصی و تنوع فردی خلاصه می‌شد.