بحث کشاورزی فراسرمینی ایران از سال‌های قبل مطرح بود و اتاق‌های بازرگانی ایران رایزنی‌های مفصلی در این‌باره کردند. حال باید دید نتیجه این اقدامات چه بوده است و آیا مصوبات این اقدام اجرایی شده است یا خیر. هرچند انتظار است سفارتخانه‌های ایران در کشورهای مختلف دیپلماسی اقتصادی را در اولویت امور خود قرار دهند و این مهم صادراتی و وارداتی را با جدیت پیگیری نمایند. آنچه مسلم است، بخش کشاورزی می‌تواند در قالب یک یا چند تعاونی فعال در حوزه‌های برون‌مرزی اقدام نماید. تعاونی‌ها به عنوان بخش بزرگ سهامی کشور می‌تواند با جذب سرمایه‌های اعضای خود، کشاورزی را رونق داده و بهترین محصول را با سود و صرفه به بازارهای داخلی و جهانی صادر نمایند.
با توجه به شرایط اقلیمی کشور و بحران آب، کشت فراسرزمینی می‌تواند یکی از مهم‌ترین راهکارها برای تحقق خودکفایی محصولات قلمداد شود. کشت فراسرزمینی به معنای کاشت انواع محصول در سایر کشورها و واردات آن به ایران است. این نوع کشت، موضوعی است که طی چند سال اخیر در کشورمان مطرح شده و اکنون اهمیت آن با توجه به وقوع خشک‌سالی در بسیاری از استان‌ها، محدودیت شدید منابع آبی و تأثیر آن بر وضعیت معیشتی مردم بیش از هر زمانی نمایان است.
اولین و مهم‌ترین مزیت کشت فراسرزمینی، جلوگیری از هدررفت آب است. با توجه به شدت بحران آب در کشور، باید در جهت بهره‌وری کشاورزی موجود و استفاده از روش‌های آبیاری و کاشت، داشت و برداشت نوین و کاشت محصولات آب‌بر در سایر کشورها و ایجاد کشت فراسرزمینی گام برداشت.
مزیت دوم این طرح، افزایش تولید محصولات کشاورزی و ایجاد آرامش از تأمین امنیت غذایی است. طبق آمار اعلامی وزارت جهاد کشاورزی، اکنون ۹۰ درصد از محصولات روغنی و بخش قابل‌توجهی از برنج مصرفی کشور وارداتی است.
با به‌کارگیری اراضی کشاورزی خارج از کشور، استراحت زمین‌های داخلی تضمین باعث می‌شود زمین‌های کشاورزی آب ‌و خاک خود را ترمیم کنند و علاوه بر آن، بخش بزرگی از نیازمان به محصولات کشاورزی تأمین می‌شود؛ به همین دلیل ایرادی ندارد که محصولات راهبردی مثل گندم، خوراک دام و دانه‌های روغنی به‌وسیله کشاورزان ایرانی در خارج از مرزهای کشور کشت و تولید و برای تأمین نیازهای داخلی استفاده شود. مسبوق به سابقه است که گویا هیئت وزیران هفت سال پیش به استناد اصل یکصد و سی و هشتم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، آیین‌نامه کشت فراسرزمینی را تصویب کرد که به موجب ماده یک، کشت فراسرزمینی «بهره‌برداری از منابع، عوامل، ظرفیت‌ها و امکانات سایر کشورها برای تولید محصولات کشاورزی موردنیاز در راستای حفظ منابع پایه تولید و ارتقای امنیت غذایی و سایر نیازهای صنعتی کشور» تعریف شده است که البته در طول سال‌های اخیر توفیق چندانی در این زمینه نداشته‌ایم.
بر این اساس، قرار شد وزارت جهاد کشاورزی آیین‌نامه اجرایی این طرح را پیشنهاد کند که در اردیبهشت سال ۱۳۹۵ این آیین‌نامه نیز تصویب و ابلاغ شد. بر اساس این آیین‌نامه، وزارت جهاد کشاورزی، وزارت امور خارجه، وزارت کار، بانک مرکزی و وزارت اقتصاد مسئول اجرای این طرح شدند؛ به طوری که وزارت جهاد کشاورزی، وظایفی مثل مشاوره، ارائه اطلاعات به فعالان و همچنین تعیین اولویت محصولات برای کشت، تعهد خرید محصولات تولیدکنندگان کشت فراسرزمینی و تعیین صلاحیت متقاضیان را برعهده دارد. در این راستا وزارت جهاد کشاورزی از سال ۱۳۹۵ تا ۱۳۹۹ اقدامات لازم را انجام داد و در کشورهای قزاقستان، اوکراین، غنا و آذربایجان فعالیت‌هایی توسط شرکت جهاد سبز انجام گرفت.
و در خاتمه بررسی این روند کُند برابر آنچه در گردآوری‌ها به دست آمد، طی سالیان گذشته برخی ایرانیان در کشورهای گرجستان، اوکراین، تاجیکستان و کشورهای آفریقایی فعالیت‌هایی از جمله کشت غلات، ایجاد گلخانه‌های سبزی و صیفی با سرمایه‌گذاری‌های شخصی و بدون استفاده از تسهیلات و منابع ارزی کشور یا ثبت شرکت در کشورهای هدف را شروع کرده‌اند، اما فراگیر نبوده است.