تولید برق
واگذار می‌شود 

از آنجایی که سرمایه‌گذاری مناسبی در صنعت برق طی سال‌های گذشته انجام نشده است و نیروگاه‌های اتمی در محاق باقی مانده‌اند، باید دست به دامن مردم و کارآفرینان شد تا به منظور جبران این عقب‌ماندگی بزرگ آستین همت بالا بزنند و میلیاردها دلار در این صنعت هزینه تولید انرژی پاک کنند. 
هرچند از تکنولوژی روز دنیا عقب‌ماندگی شدیدی داریم، اما احداث نیروگاه‌های خورشیدی یک اولویت در صنعت برق ایران است؛ ایرانی که هم باید تولید داخلی برق را با نیروگاه‌های فرسوده انجام دهد و هم به فکر درآمدزایی با فروش انرژی برق به کشورهای همسایه باشد.
از آنجایی که انجام سرمایه‌گذاری خارجی و داخلی در صنعت برق بعید به نظر می‌رسد، لذا در اولین قدم برای صنعتگران این الزام به وجود آمده تا نسبت به ساخت نیروگاه‌های خورشیدی اقدام کنند؛ چراکه با فرا رسیدن تابستان و اوج مصرف خانگی، رمقی برای هدایت نیرو به کارخانجات باقی نمی‌ماند. 
آن‌طور که پیداست، وزارت نیرو توان خود را در شرایط فعلی به مصرف خانگی اختصاص خواهد داد و از ارائه برق به کارخانجات معذور است. تعداد مشترکان برق در کشور تا پایان 1402 به بیش از 32میلیون مشترک رسیده بود و پیش‌بینی می‌شود تا 5 سال آینده این رقم 36میلیون مشترک را نشان دهد. اینک وزارت نیرو حتی به مشترکان خانگی نیز پیشنهاد کرده است تا پنل‌های خورشیدی با ظرفیت یک کیلووات را نصب و برق مصرفی خود را تولید کنند و حتی مازاد تولید برق را به وزارت نیرو بفروشند. 
باید به این نکته اشاره نمود که پنل‌های خورشیدی با ظرفیت یک کیلووات در ایران می‌توانند 1500 کیلووات ساعت برق آن هم به مدت 20 سال تولید کنند. پس فروش این پنل‌ها هرچند گران، اما به‌صورت اقساطی در کشور پیش‌بینی شده است که در صورت تحقق هم صنعتگران و هم مشترکان خانگی بتوانند این پنل‌ها با عمر 20 سال را خریداری کنند و طی مدت 15 سال از عهده اقساط آن برآیند؛ چراکه هم مصرف می‌کنند و هم مبلغ اقساط را از فروش مازاد تولید برق به وزارتخانه تأمین خواهند نمود.
محاسبات نشان می‌دهد که اگر هر مشترک خانگی (از 36میلیون مشترک) یک کیلووات ساعت برق با پنل‌های خورشیدی تولید کند، ظرفیت این نیروگاه بزرگ به 3600 مگاوات می‌رسد. با این روش می‌توان حداقل 54میلیارد کیلووات در ساعت برق در سال تولید نمود. 
هر چند این طرح در یک بازه زمانی میان‌مدت نیازمند 14.4میلیارد دلار اعتبار، است اما برنامه‌ریزان امر بر این باورند که می‌توانند این مبلغ را با استفاده از اصل مشارکت‌های مردمی تأمین نمایند. 
باید به این نکته اشاره‌ای دوباره نمود که چرا وضعیت صنعت برق در کشور به این حال و روز افتاده است، در صورتی که تولید و توزیع نیروی برق در شمار زیرساخت‌ها و تأمین زیرساخت‌ها برعهده دولت‌هاست. اینک با فاصله گرفتن از اقتصاد جهانی و نیز جذب سرمایه‌گذاران بزرگ در این رابطه باید بخش مهمی از تولید کشور را به‌صورت خرد در اختیار 36میلیون مشترک قرار داد که معلوم نیست کدام‌یک پایبند به اصول باشد و کدام‌یک ممکن است در این راستا کاهلی کند.