از نهادهایی که امروزه بیش از سایر نهادها در زمینه سرمایه اجتماعی نقش دارند، نهاد آموزش و پرورش است. زیرا آموزش و پرورش زیربنای اصلی و عمده شخصیت و دیدگاه‌های مردمی و رشد ابعاد وجودی آدمی است.از طرفی جهان امروز با شتاب فوق العاده در حال تحول و دگرگونی است و دامنه معرفت و دانش و فن آوری به سرعت در حال فزونی است و اعتبار و نوآفرینی جزو ضروریات هستی نظام‌های مختلف فرهنگی، سیاسی، اجتماعی و اقتصادی است. این عقیده که اعتماد در محیط‌های کاری به عنوان عامل اصلی بالقوه ای است که به بهبود عملکرد سازمانی منجر می‌شود و می‌تواند یکی از منابع مزیت رقابتی در بلند مدت باشد، به سرعت با اقبال مواجه گشته است. اعتماد برای جامعه پذیری موفق، همکاری، کار گروهی مؤثر و کمک‌های بلندمدت برای حداقل کردن خطرات و کاهش هزینه‌های عملیاتی مهم است. به علاوه، اعتماد، زمینه انضباط اجتماعی را فراهم می‌کند و در بهبود کیفیت زندگی کاری موثر است (لامسا و پاکتیت 2009). برعکس، هزینه‌های اعتماد پایین به علت عدم تمایل کارکنان به همکاری و مشارکت، ریسک کردن به خاطر رفتارهای نامناسب، کیفیت پایین کار و نیاز به کنترل، می‌تواند بسیار سنگین باشد؛ از این رو اعتماد پایین، موجب  از دست رفتن رقابت در عرصه‌های جهانی می‌شود.  
شامپیتر(2004) معتقد است که نظام آموزش و پرورش در زمینه ای از محیط آموزشی کنش و واکنش نشان می‌دهد که در این زمینه، مزیت رقابتی دائماً در یک فرآیند پیوسته در حال ایجاد شدن و از بین رفتن است. 
امروزه نوآوری و نوجوانی به یک مسئله حیاتی برای حفظ مزیت رقابتی، به خصوص در سازمان‌های بالغ و بزرگ تبدیل شده است. سازمان هایی که قادر نیستند به طور مستمر نوآور باشند، راهی جز نابودی و زوال نخواهند داشت. 

• امراله رحیمی‌، کارشناس ارشد مدیریت آموزشی و دکتری مدیریت کسب و کار،
شاغل در آموزش وپرورش ناحیه یک شیراز