سه‌شنبه شب تیم ملی امید ایران در مسابقات غرب آسیا با شکست مقابل تیم‌ ملی عراق در ضربات پنالتی نایب‌قهرمان شد.
تیم‌ ایران که در دور گروهی  با برتری مقابل سوریه و تساوی مقابل فلسطین  و شکست دادن اردن در نیمه‌نهایی در ضربات پنالتی به فینال این رقابت‌های ۹  تیمی رسیده بود ، در فینال هم زورش به تیم عراق نرسید و همانند بازی قبل چشم به درخشش گُلر خود در ضربات پنالتی داشت که این بار شانس با ایرانی‌ها همراه نبود و تیم امید ایران با کسب نایب‌قهرمانی در تورنمنتی که تیم‌های درجه دو و سه  آسیا حضور داشتند کار خود را به پایان رساند.
و در پایان شاید دوباره شاهد سوخت تعدادی دیگر از مربیان جوان و همچنین نسلی دیگر  از بازیکنان جوان و امید ایران باشیم. گرچه در این رقابت‌ها، تیم‌های درجه یک آسیا حضور نداشتند، ولی ایران نشان داد همچنان در این رده سنی، حتی مقابل تیم‌های درجه دو آسیا حرف زیادی برای گفتن نخواهد داشت.
بیش از دو دهه، همواره شاهد ناکامی تیم ‌ملی امید بوده‌ایم، ولی همچنان با دنبال کردن سیاست و راه نادرست در رویه  تشکیل و اعزام  تیم امید به مسابقات به ناکامی این تیم تداوم‌  می‌بخشیم.
انتخاب احساسی، بدون رزومه موفق سرمربیگری و  بررسی و برنامه‌ریزی صحیح برای انتخاب سرمربی تیم امید، یکی از دلایل ناکامی‌هاست. در چند سال اخیر ملاک انتخاب سرمربی تیم ‌امید، دوستی و رفاقت و هم نظر بودن با سرمربی تیم بزرگسالان هم بوده است.
در انتخاب بازیکنان این تیم‌ هم ملاک اصلی، عضویت در یک ‌تیم‌ لیگ برتری است، بدون در نظر گرفتن این ‌نکته مهم که بازیکن انتخابی ممکن است دقایق کمی فرصت حضور در یک‌ مسابقه رسمی را داشته است.
همچنین برگزاری اردوهای نامنظم که تیم‌ ملی امید را شبیه یک تیم‌ فوتبال محلی کرده است که ‌گاهی برای برگزاری یک یا چند مسابقه دور هم جمع می‌شوند و  در انتها هم‌ شاهد ناکامی و سوختن نسل مربیان و شاید بازیکنان این تیم‌ باشیم.
شاید هیچ‌تیمی به اندازه تیم‌ امید ایران مربیان را قربانی نکرده باشد؛ از مربیان خارجی ناموفق گرفته تا محمد مایلی‌کهن، غلام پیروانی و حسین فرکی در گذشته و همچنین ستاره‌های سابق ملی از جمله محمد خاکپور، علی‌رضا منصوریان،  حمید استیلی، فرهاد مجیدی و  مهدوی‌کیا و شاید این‌بار رضا عنایتی که همگی  در سیل انتقادات رسانه و اهالی ورزش  قرار گرفته و گاهی غرق می‌شوند.
گواه این مطلب را می‌توان در ترکیب حال حاضر و همچنین چند سال گذشته تیم‌ ملی بزرگسالان ایران یافت که از بازیکنان حال حاضر تیم‌ ملی  چند نفر آنها در تیم امید ایران در مسابقات رسمی حضور داشته‌اند؛ آنگاه در می‌یابیم که کمترین بازیکن  از تیم امید به بزرگسالان راه پیدا کرده‌اند.
و یا از ترکیب‌های گذشته تیم‌ ملی امید، کمتر بازیکنی توانسته به بازیکن اصلی تیم ملی بزرگسالان تبدیل شود و این خود دلیل روشن برای اثبات این است که در رویه غلط تشکیل تیم‌ امید و سوزاندن نسل امید ایران همچنان تبحر داریم و تیم‌ ملی بزرگسالان هم باید منتظر ظهور تک‌ستاره‌هایی باشد که بتواند این نقص و کمبود را جبران کند.
پی‌نوشت: در بیست سال گذشته تیم ملی امید حدود ۱۸ مربی  داشته است که از این بین ۶ مربی خارجی بوده است که تنها برانکو ایوانکوچ در سال ۲۰۰۲  موفق شده تنها قهرمانی ایران در مسابقات آسیایی بانکوک را با تیم‌ امید کسب کند و بعد از آن همواره شاهد ناکامی تیم ملی امید بوده‌ایم.