میثم محجوبی - گروه ورزش
فوتبال‌دوستان شیرازی به خصوص آن دسته که دهه 70 شمسی را خوب به خاطر می‌آورند، بعید است بازی‌های درخشان جمال ندافی از یادشان رفته باشد. 
مهاجمی که با درخشش با لباس نارنجی برق شیراز، به فوتبال کشور معرفی شد و چشم مدیران و مربیان یکی از بزرگترین باشگاه‌های آسیا را گرفت. ندافی راهی استقلال شد و به اوج شهرت رسید.
با این پیشکسوت خوش‌نام فوتبال شیراز گفت‌و‌گویی انجام داده‌ایم که در ادامه می‌خوانید:
 این روزها کجا هستید و چه کار می‌کنید؟
- منزل هستم. فعلاً که سر نخواستنمان دعواست(خنده) مگر در فوتبال شیراز جایی برای شیرازی‌ها هم هست؟ در این شهر ما را غریب فرض می‌کنند.
 انگار دل پری دارید.
- خب خودتان می‌بینید که مربیان و بازیکنان از شهرهای دیگر می‌آیند اینجا بدون هیچ رزومه‌ای، خودشان را مطرح می‌کنند و بعد می‌روند با تیم‌های تهرانی و بقیه شهرها قراردادهای میلیاردی می‌بندند، اما سر بچه های این شهر بی‌کلاه می‌ماند.
 شما آخرین بار کجا مربیگری کردید؟
- یکی‌دو سال با تیم جوانان فجر شهید سپاسی بودم که بعداً با تغییر مدیریت، بیرون آمدم. این را هم بگویم که امیدوارم با حضور آقای مفتاحی اتفاقات خوبی برای این تیم بیفتد. البته خب حتی اگر فجر شهید سپاسی به لیگ برتر هم بیاید، اگر حمایت نشود، اگر بودجه درست و حسابی به تیم تعلق نگیرد، دوباره شاید سقوط کند و در همان روال قبلی قرار بگیریم.
 فجر شهید سپاسی که جای خود دارد، اما چرا از تیم قدیمی خودتان هیچ خبری نیست؟ برق کجاست؟
- برق که فکر نمی‌کنم بشود کاری برایش انجام داد؛ متأسفانه برق دست آدم‌هایی افتاد که بیشتر اینکه به فکر تیم و هوادارانش باشند، می‌خواستند منافع شخصی خودشان را پیش ببرند؛ حالا هم که دیگر نیستند که بخواهند پاسخ‌گو باشند. 
 چرا می‌گویید نمی‌شود کاری برای برق کرد؟
- خب بدهی سنگینی دارد؛ بدهی‌هایی که به بازیکنان خارجی از سال‌ها پیش وجود دارد، حالا چندبرابر شده. اگر بر فرض مثال، می‌شد 5 سال پیش با 100 دلار یک مشکل را حل کرد، حالا با 10 هزار دلار هم نمی‌شود. تا زمانی هم که این‌ها تسویه نشود، نمی‌توانیم تیمی به نام برق داشته باشیم؛ یعنی فیفا این اجازه را نمی‌دهد.
 با توجه به اینکه هزینه یک سال اداره تیم‌های لیگ برتری و حتی لیگ یکی چندین برابر بدهی‌های برق است، چرا مسئولان برای احیای این تیم و پرداخت این بدهی‌ها وارد عمل نمی‌شوند؟
- اصلاً مشکل ما همین مسئولانی هستند که نمی‌خواهند تیم برقی وجود داشته باشد.
 می‌شود یک انتقاد از شما پیشکسوتان هم داشته باشیم؟ فکر نمی‌کنید سکوت بزرگترهای باشگاه برق در سال‌های اخیر باعث شد تا هیچ اتفاق مثبتی نیفتد؟
- صحبت کردن من و امثال من که به اصطلاح پیشکسوت هستیم، دردی را دوا نمی‌کند؛ تا پول نباشد چه کاری از دست ما بر می‌آید؟
 ولی ممکن است صحبت‌هایتان تأثیرگذار باشد روی مسئولان ...
- ما برویم یقه چه کسی را بگیریم؟ خودشان باید دلشان بسوزد و کاری بکنند. خود من به‌عنوان عضو کوچکی از تاریخ بزرگ باشگاه برق شیراز، یک زمانی اعلام کردم که اگر برق برگردد، من حاضر هستم دست بازیکنانش آب بدهم. ما هرچه داریم از برق است.
 قطعاً احیای باشگاهی مثل برق شیراز می‌تواند ورزش این شهر را تکان بدهد.
-اصلا شک نکنید. مشکل فوتبال این شهر از زمانی شروع شد که برق از بین رفت. برق باشگاهی بود که بازیکن سازی اصولی انجام می داد. در همه رده های سنی بهترین مربیان بالای سر بچه ها بودند و همین می شد که هر ساله تعداد زیادی از بازیکنان جذب تیم بزرگسالان باشگاه می شدند و در فوتبال کشور می درخشیدند و بقیه هم به سایر تیم های بزرگ استان می رفتند. آن زمان 3-4 تیم خوب دیگر هم در لیگ های کشوری داشتیم که برق همگی را تغذیه می کرد. یعنی آن زمان بیشتر از 100 بازیکن شیرازی و فارسی در لیگ های کشوری بازی می کردند، اما حالا همین یک تیم فجر که باقی مانده، چند بازیکن شیرازی دارد؟ بیشتر از 5 بازیکن می توان در این تیم پیدا کرد؟
 شما از کی وارد عرصه مربی گری شدید؟
-فوتبالم که تمام شد، مربی گری را سال 81 از تیم نونهالان برق شیراز شروع کردم. وقتی به رده نوجوانان آمدم هم چند بازیکن جوان خوب معرفی کردیم که یکی از آنها ساسان انصاری بود. بازیکنی که متاسفانه با مبلغ اندکی به باشگاه فولاد فروخته شد و حالا فولادی ها مدعی هستند که این بازیکن ساخته و پرداخته خودشان است.
 سروش رفیعی هم جزو همان تیم بود؟
-سروش با اینکه بازیکن بسیار مستعدی بود، در تمرینات ما خط خورد! ببینید چقدر کیفیت بازیکن سازی برق بالا بود آن زمان.
 ولی الآن خیلی این روند بازیکن‌سازی کند شده. مشکل کجاست؟ مربی خوب نداریم یا ...
- ما قبل از اینکه بخواهیم به دنبال مربی برویم، باید مدیر خوب وارد کنیم؛ مدیرهای واقعی که کارآمد باشند. امثال آقایان خلیل صالحی و جعفر جعفری دیگر پیدا نمی‌شود. 
 متولد چه سالی هستید و در کدام محله؟
- من متولد 27 خرداد سال 1346 و اهل محله شاهزاده قاسم.
 از چه زمانی وارد فوتبال شدید؟
- فوتبال من از سن خیلی کم شروع شد؛ یعنی زمانی که سوم دبیرستان بودم، با تیم منتخب فارس در لیگ قدس بازی کردم. با 16-17 سال سن در کنار بازیکنانی چون محمد عباسی و غلام برزگر. اولین تیم من مبارزان نام داشت که هدایتش را آقای مهدی آصف برعهده داشت. سپس این تیم با تیم ولیعصر ادغام شد و من هم همچنان حضور داشتم. سپس این تیم هم با تیم صنایع ادغام شد که من به خاطر خدمت رفتم به فجر شهید سپاسی. 
 یعنی شما جزو اولین نسل بازیکنان فجر شهید سپاسی هستید؟
- بله من، امیرحسین پیروانی، قاسم رحمان ستایش، عباس شاملو، سیروس اسدالله زاده، مصطفی آجیلی، حسین زارع و ... مدیر تیم هم که حاجی جعفری بود. حاج حسن ردگا هم سرپرست تیم بود. حاجی جعفری امتیاز یک تیم در لیگ 2 شیراز را خرید و از همان جا شروع کردیم و آمدیم بالا. نایب‌قهرمان لیگ یک هم شدیم و به سوپرلیگ استان راه یافتیم. نیم‌فصل در صدر جدول بودیم که خدمت من تمام شد و از این تیم رفتم. دو سه سال بعد، فجر شهید سپاسی با آقای ابراهیم قاسمپور به لیگ یک کشور(معادل لیگ برتر فعلی) صعود کرد.
 شما کجا رفتید؟
- من به برق رفتم؛ سال 69 زمانی که آقاغلام پیروانی مربی این تیم بود. قهرمان لیگ 2 ایران شدیم و آمدیم لیگ یک.
 در تیم رؤیایی آقای یاوری هم حضور داشتید؟
- نه. من آن سال به استقلال رفته بودم.
 سال 73. یعنی همان سالی که آن دربی جنجالی رقم خورد؛ شما در آن مسابقه حاضر بودید؟
- در آن مسابقه جنجالی نه، اما در بازی برگشت که در بندرعباس برگزار شد، بازی کردم.
 بعد از استقلال کجا رفتید؟
- به اصفهان رفتم و تیم پلی اکریل.
 همان سالی که محمد مؤمنی با پلی اکریل آقای گل لیگ شد؟
- بله ما آن سال فورواردهای خیلی خوبی داشتیم؛ آقای علی برز زارعی(بازیکن پیشین برق شیراز) هم در همان تیم بود. 
ما پرسپولیس را در آزادی دو بر یک شکست دادیم و استقلال را هم مغلوب کردیم.
 و بعد کجا رفتید؟
- رفتم نساجی؛ تیم مرحوم نادر دست‌نشان.
 آنجا یک بازیکن شیرازی دیگر هم حضور داشت؛ رحیم خداجو(رئیس فعلی اداره ورزش و جوانان شیراز)
- بله من با آقای خداجو هم‌اتاق بودم و هنوز با هم در ارتباط هستیم؛ او جزو بهترین دوستان من است؛ رفقای قدیمی را نمی‌توان فراموش کرد.
 از همان ابتدا هم فوروارد بودید؟
- من در سه پست بازی می‌کردم؛ پست اصلی من هافبک وسط بود، ولی در تیم منتخب دفاع وسط و فوروارد بازی کردم. 
در تیم برق هم به همین‌صورت؛ هر جا بودم در هر سه پست بازی می‌کردم.
 اما ما شما را بیشتر به‌عنوان مهاجم در خاطر داریم.
- بله خب شاید چون راه دروازه را بهتر بلد بودم، بیشتر جلو بازی می‌کردم، اما در مجموع به قول معروف آچارفرانسه تیم بود.
 حضورتان در استقلال راضی‌کننده بود؟
- برای خودم که خیلی؛ پیشرفت خیلی خوبی محسوب می‌شد. هر کسی دوست دارد در این دو تیم معروف بازی کند و خواه‌ناخواه چالش بزرگی هم محسوب می‌شود.
 در این تیم به حقتان رسیدید؟ می‌گویند آن زمان خیلی باندبازی بوده ...
- اتفاقاً آن زمان بیشتر براساس لیاقت، بازیکنان به تیم‌های بزرگ می‌رسیدند. مثل الآن پارتی‌بازی تا این حد وجود نداشت؛ الآن شده زدوبند و بازیکنان به یک‌باره سر از استقلال و پرسپولیس درمی‌آورند. 
حتی در رده ملی و تیم‌های ملی پایه، بازیکنی هست که یک بازی هم نکرده، اما چون پسر فلان مسئول است، باید حضور داشته باشد.
 حرف پایانی
- امیدوارم این مسائل در فوتبالمان حل شود؛ لازم است که به فوتبال پایه و بازیکنان بومی بیشتر توجه شود و به مربیان شیرازی بهای بیشتر داده شود. 
قطعاً فوتبال شیراز در کشور حرف‌هایی بیشتر از آنچه در حال حاضر شاهد هستیم، برای گفتن دارد.