یک بار بدون هماهنگی قبلی به بافت فرسوده برویم. آمار و ارقام، وعده‌های سامان‌دهی، قاب‌های فانتزی و غیرواقعی، پاک‌سازی‌های قبل از بازدید، چهره‌های بزک‌کرده و همه این فریب‌های پوپولیستی را کنار بگذاریم و به قلب بافت فرسوده برویم. اینجا جریان هولناکی از زیست بزهکارانه و جرائم اجتماعی مشهود 
است.
معتادان متجاهر در برابر زنان و کودکان افیون را تزریق می‌کنند. سالک و کمبود زیرساخت‌های بهداشتی و درمانی بیداد می‌کند و اتباع بیگانه غیرمجاز شرایط زندگی را بر مردمان شریف و اصیل این منطقه سخت و دشوار کرده‌اند. سقف خانه‌ها آن‌قدر سست و مخروبه است که در یکی از همین روزها بر سر اهالی مظلوم و ماتم‌زده فرود آید. شبکه فاضلاب گسترده است، ولی پساب‌ها هنوز غیراصولی دفع می‌شوند. بقالی رنگ‌ورورفته محل مدت‌هاست که دیگر نسیه نمی‌دهد. پلیس در چشم‌برهم‌زدنی آماده جمع‌آوری عصیان‌های اجتماعی است، ولی زیرساختی برای سامان‌دهی همه آنها وجود ندارد و دوباره به خیابان می‌آیند. اینها گوشه‌ای از آسیب‌های دوچندانی است که اهالی شریف بافت فرسوده به آنها مبتلا شده‌اند.
نوکردن کاهگل دیوارها، نورپردازی‌های خوش‌رنگ‌ولعاب، گلدان‌هایی که مشابه آنها در مرفه‌ترین نقطه شهر است، سنگ‌فرش‌های تاریخی و مواردی از این دست در جغرافیای فرسوده برای جذب گردشگران چاره‌ساز نیست و بیش از آنکه مدیریت شهری بتواند باری از مشکلات این منطقه بردارد، شرایط سیاسی کشور در این امر دخیل است. اگرچه خدمت‌رسانی مدیریت شهری و دستگاه‌های خدمات‌رسان می‌تواند مرهمی بر زخم‌های بافت تاریخی که طعمه فرسودگی شده بگذارد، اما عصیان‌زدگی این منطقه ارزشمند از شیراز آنچنان وسیع و دردآور است که باید با نگاهی کلان‌تر به آنها نگریست. در یک نگاه کلان‌تر، اگر از شرایط قرمز تحریم‌های داخلی و خارجی عبور کنیم و بر نرخ جان‌فرسای تورم و شاخص فلاکت افسار بزنیم، می‌توان امیدوار بود که شرایط در کشور و بالطبع آن بافت فرسوده شهرها هم بهتر شود و از دریای طوفان‌زده آرام‌آرام به سوی ساحل آرامش رهسپار شویم.
به عبارتی دیگر، تقویت و بهبود وضعیت تولید ناخالص کلیدواژه عبور از منطقه بحرانی برای همه اقشار جامعه و به‌ویژه فرودستان است و این امر با اجرایی‌سازی شعار سال، مدیریتی فراجناحی، کارشناسان متخصص و دلسوز پیش خواهد رفت. برای یک بار با هم و بدون هماهنگی قبلی به بافت فرسوده برویم.